ساعت ۱:٥۳ ق.ظ روز یکشنبه ٢٩ دی ۱۳۸٧ |
این روزها پشت بسیاری از اتومبیل های تووی خیابون برچسبی را می توان دید که بر روی آن نوشته: "20 ژانویه، آخرین روز بوش." بیست ژانویه برابر با سی ام دی ماه، روزی است که "باراک اوباما" به طور رسمی سمت ریاست جمهوری رو به عهده می گیرد و به کاخ سفید نقل مکان می کند. و دموکرات ها و بسیاری از مردم حتی غیر دموکرات، که روزی به بوش رای داده بودند، برای خروج او از کاخ سفید در حال لحظه شماری اند، و این برچسب ها از نشانه های همان شمارش معکوس است. ملت آسیب دیده، تصور می کنند اوباما ناجی آنها از بحران های دوران بوش است. و اوباما چه استادانه با تسلط بر فن بیان، و تقلید کامل از سبک سخنرانی "مارتین لوتر کینگ"** بزرگ _که اتفاقا روز دوشنبه همین هفته، که از معدود تعطیلات رسمی ایالات متحده است به مناسب بزرگداشت او _ در روان خودآگاه و ناخودآگاه مردمان تاثیر گذاشت و این تصور برای اکثریت به وجود آمده که فردای بهتری در انتظار است. به امید فردایی بهتر برای تمامی مردم خوب در سراسر جهان
**دکتر مارتین لوتر کینگ، سیاهپوستی که رهبر مذهبی و فعال حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکایی و برنده ی جایزه ی صلح نوبل سال ۱۹۶۴ است. بخشی از معروفترین سخنرانی او به نام رویایی دارم: «رویایی دارم که روزی چهار کودک من در جامعهای زندگی خواهند کرد که نه بر مبنای رنگ پوستشان، که بر اساس شخصیتشان ارزیابی خواهند شد.» " I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character " |