*** در مسیر زندگی ***

کلاغ های تهران٬ لانه در دربند دارند؛ عقاب هايشان کجا!؟

نميدونم بعضی افراد هميشه سطحی و از خود مطمئن بودند، يا بعد از اينکه اومدن تو يکی از کشورهای غربی زندگی کردند اينطور شدند؟!

طرف ۱۶ سال است که امريکا زندگی می کند، همونجا درس خونده، پزشک شده و داره کار می کند. انوقت بشنويد از ديدگاهش. ايشون ميگه:" کسی که نيومده اينجا چطور می دونه که به اينجا نياز داره و اينجا براش بهتر است." 

 واقعا من نميتونم درک کنم، پس اين همه تحصيل و کتاب خوندن به چه درد ميخوره، وقتی ذره ای اونطرف تر از نوک بينيمون رو نمی بينيم!!

يعنی ايشون خيال می کنه اونهايی که تو ايران هستند از هيچی خبر ندارند و نمی دونند آزادی و آرامش و زندگی درست حسابی و خيلی چيزهای ديگر يعنی چی؟؟؟ يا اينکه اصلا فکر نميکنه ديگران شعور دارند... اصلا ولش، حسش نيست راجع به اين گراميان از دماغ فيل افتاده که همه غير خودشون رو نادون می دونند بحث کنم. شرمنده.

پ.ن. دوستانی که برای پست قبل کامنت گذاشتند، اول ممنون.

 عرض شود که بعضی از دوستان درست منظور من رو متوجه شدند٬ من هم با رضای گرامی کاملا موافقم و ديگر اينکه در حقيقت اصل ماجرا به همون توانايی آخر هست باقيش بدون اون متضمن خوشبختی نيست آزاده هم همين رو گفت که حرف دلم بود. می خواستم تو پست قبل بنويسم اما خيال کردم همينجوری به اندازه کافی معلوم هست. با نظر کوروش عزيز موافقم (البته تبصره داره٬ اما بيخيالش!)

غزال جان متوجه نشدم منظورت از اونای کی بود؟!

شالی شما خيلی بايد شخصيت جالبی باشی. ايشون در ۲ تا پست قبل کامنت گذاشت حتما جواب منو بديد!!!!! من که سوال نديدم گفتم حالا... الان اومده ميگه پاسخی ندادی. من برام جالب است، چطوری افراد ميتونن اين همه با مزه باشند!؟

زيبا، شاد، پرانرژی و بی شعور!

همين چند دارايی برای خوشبخت بودنشان کافی بود.

ای فلانی/ دو سه خطی بنويس/ ساده تر، رنگين تر/ در پی قافيه و واژه نباش/ حرف های امروزی/ بگذر از دل سوزی!

                                                                        از يکی از آلبوم های قميشی

سلام به تک تک عزيزان بهتر از گل، که وقت ارزشمندتون رو صرف اومدن به اين بلاگ کرده و ميکنید.

 دوستان خوبم واقعا با کامنت ها و پيام هاتون خوشحال و شرمندم کرديد. راستش منم دوست دارم رابطه ام با شماها قطع نشه، به همين دليل به بلاگ های خوندنيتون سرزده و ميزنم، از احوالتون با خبر ميشم، هر کی آپ کرده باشه ميخونم و کامنت براش ميگذارم. اما اينکه چرا نمينويسم، شايد حقی به گردنم نسبت به شما باشه که توضيح هرچند مختصری بدم، به هر حال بعضيتون ماهاست که همراهان عزيز من بوديد و اين از ديد من، حق دوستی رو ايجاد ميکنه که کاملا بی توضيح سکوت نکنم.

 خيلی ساده است، هر کدوم از ما در زندگيمون روزهای روشن،  ابری و بارانی رو تجربه می کنيم. وقتی روزها روشن است انرژی زياد و حس و حال تفريح هست؛ وقتی هوا ابری است دل ميگيره و شايد يک همدل لازم داريم. وقتی هوا بارونی است خيلی هامون ميخوايم تنها تو بارون باشيم يا از زير يک سرپناه نگاهش کنيم يا بشنويمش و البته حالت های بسيار ديگری هم هست؛ يک وقت هايی هست بوران و کولاک و گردباد است، اينجور موقع ها يا بايد به کمک ديگران شتافت و نجاتشون داد يا اگر توانش نيست لااقل خودمون رو نجات بديم و تا ميشه سربار يکی ديگر نشيم. حالا شايد با اين توضيح کمی از دينم رو ادا کرده باشم.

مسئله ديگر اينکه من حس ميکنم آدم يا بايد حرف درست حسابی برای گفتن داشته باشه تا کسانی که ميشنونش وقتشون حروم نشه، يا اگر نداره، سکوت کنه؛ وضع منم شايد اينطورياس، شايد هنوز بتونم بنويسم ولی مطمئن نيستم که حرف ارزنده ای برای بيان داشته باشم، همش ميشه دلنوشته و از اين دسته کلام، شخصا خيال نميکنم اکثزيت خواننده های اين بلاگ، برای اينجور حرفا اينجا می آيند! به هر شکل اگر شما راضی باشيد وقتتون رو صرف حرفای تکراری کنيد، که مشابه اون رو از خيلی های ديگه شنيده و خونديد، منم ميام و با کمال ميل مينويسم.

از کامنتهای تک تکتون سپاسگزارم، شايد خودتون ندونيد که محبت هاتون برای من، چه ارزنده و گرانقدر هستند .بعضی هاتون چنان پر مهر و صميمی برام نوشتيد و يعضی بارها هم کامنت گذاشتيد، که در واقع وادارم کرد بيام و اين پست رو بنويسم.

هميشه از نوشتن اينجا برای دوستانم احساس خوبی بهم دست داده، دوستتون دارم. با شما، احساس داشتن هم احساس و کسانی که درک درونی متقابل باهام دارند در من بوجود اومد.

مرسی از حضورتون