در بین اقوام زنی بود، که هر وقت به ستم آسیبی بهش می رسید، بزرگ یا کوچک، فرقی نمی کرد، با حالتی طنزآمیز و از سر ناتوانی می گفت: "اِقبال، بِلِند بَو'وی!"
اقبال، بلند بووی!