*** در مسیر زندگی ***

عشق را باید درک کرد، نه عشق جسمانی یا روحانی؛ بلکه تنها خود عشق را. یعنی دلباخته ی پرندگان، درختان، گلها، آموزگاران و والدین خود بودن و برتر از همه اینها باید به انسانیت عشق ورزید؛ عشق پدیده ایی واقعی است، امری عاطفی و چیزی که درباره اش به شکوه و گلایه برخیزیم و  پیرامونش دچار احساسات شویم نیست. در عشق اصلا جایی برای احساسات نیست.
ذهن میتواند احساسات و امیال را دنبال کند، اما نمیتواند به پیگیری عشق بپردازد؛ عشق باید خود به ذهن روی کند و هنگامی که عشق آنجا باشد، در ذهن جدایی وجود نخواهد داشت و ذهن، عشق را به عشق حسی و عشق معنوی تقسیم نخواهد کرد؛ عشق فقط عشق است.
 نکته شگرف درباره ی عشق همین است: عشق تنها کیفیتی است که موجب فهم کل تمامیت هستی میشود.

                                                                        فرازی از بيانات کريشنامورتی

پ.ن.۱: جواب يکی از خواننده های عزيزم؛                                                         مطالبی که در اين بلاگ ميخوانيد، از هر گوينده ايی باشه حتما اسمش زير مطلب ذکر ميشه و درصورتی که ندونم گوينده اش کيه، مينويسم ناشناس.  اگر نوشته خودم باشه زيرش اسم کسی ذکر نميشه. 

پ.ن.۲: ماآنيم منتظرم...